AŞK VE KATRAN

Tükeninceye  kadar  mırıldandın 

                        Aşkla  hemhâl  mısraları,

                        Kağıdın  meçhûl  bozkırında  kayboldu

                        Yetim  sözcüklerin.

                        Parmaklarını  yaktı  şiirin  ahraz  ateşi.

Ey  şair,

                        Ey  sabra  râm  olmuş  abdâl,

                        Kalbinde  oyulan  kuyu,  aşk  ve  katran  değil mi?

                        İçinde  savrulan  çölün  hışmıdır

                        Gözlerine  yükselen  ela.

                        Suya  küsmüş  kelâmın,

                        Köklerinde  tuz  yaraları , çiçeklerinde  vebâ…

                        Ey  şair,

                        Ey  Yakub’un  sırdaşı,

                        Kör  kuyulara  atılmış  kalbine  ağla,

                        Omzundaki  yılgın  meleğe  ağla

                        Ki  yüklendin  çetele  tutmaz  günâhı.

                        Düşlerden  çalınmış  cesedin

                        Omuzlarda  taşınıyor,

                        Bir  kum  saatinin  uçurumuna  akıyor  ömrün.

                       

Geride, sana  harâm  kılınmış  sînede

Konuştukça  dinleyen ,

Sustukça  yemlenen  iki  körpe  serçe,

hüznü  şakıyor  biteviye. 

Ey  şair,

Ey  Mecnûn’un  yoldaşı,

Ne  Karac’oğlan  kadar  katıksız

Ne  Yunus  gibi  mutasavvıf…

Kuşanamadın   Köroğlu’nun  selamını.

Ey  şair,

Ey  Anadolu  aşığı,

Kalbinde  nükseden  heves   aşk  değil  mi?

Sırtında  kutlu  bir  kambur  gibi  taşıdın  geleneği,

Ey  şair,  her  dem  aşkla  sına  kalbini.

                             Murathan  ÇARBOĞA
Bamteli-Sayı:13